Zabawki.

Młodszy nareszcie zauważył swoje zabawki. Od kilku dni umie się nimi zająć nawet na kilka chwil ;)  paca to co mu dynda koło glowy, łapie w rączki i próbuje wkładać do buzi. Niestety najbardziej lubi trzymać w buzi swoje paluszki, więc ruszyliśmy ze smoczkiem. Przynajmniej czasami palce mogą odpocząć, chociaż niepilnowany młody zawsze najchętniej właduje sobie piąchę. Ma bardzo silną potrzebę ssania, mam wrażenie że dużo silniejszą niż brat.
Starszak natomiast ma zainteresowania zmienne, obecnie przetwarza ryzy papieru rysując, malując i przede wszystkim wycinając. Bardzo długo w ogöle się tego typu zajęciami nie interesował, więc teraz z przyjemnością patrzę jak się wciągnął. Całkiem nieźle rysuje, sprawnie wycina, tworzy fantastyczne kolaże. To co go jeszcze potrafi wciągnąć na godziny to Lego. Ostatnio wielkie pudło duplo wylądowało w garażu a panicza konstrukcje z classiców opanowały dywan. Trzeba pamiętac o kapciach ;)
Zastanawiam się tylko jak to będzie kiedy maluch zrobi się mobilny. Jak to się robi żeby nie połknął klocka, nie zjadl kredki, nie lizal kleju, i w ogóle nie zajął się tak jak nie powinien zabawkami brata. Lekko mnie to już dziś przeraża... ale jakoś będziemy musieli sobie radzić ;)

Spać, ach.

zdążyłam już zapomnieć stan permanentnego niewyspania przy Dżuniorze. Chłopinek lubi pospać, nim pojawił się maluch zasypiał grzecznie koło dziewiątej, i raczej te dwanaście godzinek słodko spał. Wiadomo, ten rytm zaburzały choróbska, jakiś gorszy dzień, ale generalnie starszy to śpioch, jako i ja. Do przedszkola chadzał na drugą zmianę, była okazja się wyspać. Od września mój duży syn zaczyna szkołę, zacznie się poranne wstawanie, średnio to widzę, bardzo średnio. No, ale do tego jeszcźe mamy sześć tygodni ;) Na razie dziecię się wysypia, nie budzą go nawet rumory braciszka.
No wlaśnie. A braciszek - typowy niemowlak, dwunastu godzin nie prześpi ciągiem. Ani nawet dziesięciu ;) Ani, o zgrozo nawet ośmiu ;) I cóż, nawet nie tyle domaga się jedzenia, co po prostu towarzystwa. Choć nie budzi się w nocy to udziela się na łonie rodziny dobrze do 23, a już o 6 rano domaga się radośnie towarzystwa. Nie jestem towarzyska o 6 rano. Ale czy mam wyjście? Ano nie mam, w związku z tym chodzę ciężko niedospana.
Ale jest super. Miałam w głowie tę moją dwójeczkę od dawna, i właśnie tak sobie moją rodzinę wyobrażałam. Cichy, spokojny dom, kochająca się rodzina, biegające dzieci, pies. No, młodszak jeszcze nie biega, ale dużo szybciej niż brat wykazuje zainteresowanie powiedzmy półsiedzeniem, sztywno już trzyma głowę i widać że najchętniej już by pobiegł ;) Ciekawe jak to będzie u niego. ..

Porównania.

Kiedy zaczęłam prowadzić tego bloga Dżunior miał niespełna trzy miesiące. Nie pamiętałam tego oczywiście, wyczytalam teraz w pierwszej czy drugiej notce ;) Maluch ma obecnie trzy i pół miesiąca, czyli można powiedzieć wzięło mnie w podobnym czasie.
Wtedy obserwowałam starszaka, teraz młodszaka - z jedną różnicą. Teraz same nasuwają mi się porównania chłopaków kiedy byli w tym samym wieku.
Ważyli tyle samo :D znalazłam zapisek z wagą Dżuniora. I to mnie bardzo dziwi, bo tak jak starszak jadł na tym etapie chętnie i dużo, tak młodszy braciszek jest dużo bardziej kapryśny, je mniej, rzadziej, więcej się przy karmieniu muszę nagimnastykować. Może temu, że młodszego męczy brzuszek, chyba lekkie kolki, ma ewidentnie problem z kupką. Starszak nie miewał tego tylu problemów za to konkretnie ulewał po posiłkach co z kolei zupełnie nie zdarza się młodszemu.
Porównuję zdjęcia. Chłopcy są równoeż kompletnie inni fizycznie, jakby braćmi nie byli ;) no wiadomo, to nie bliźniaki, ale jakoś podświadomie spodziewałam się większego podobieństwa.
 Cóż jeszcze. Dżunior dorastał w ciszy i spokoju otoczony raczej cichymi z natury rodzicami. Młodszego od początku towarzyszy głośny huragan w postaci szalejącego prawie pięciolatka.
 Chłopcy żyją w wielkiej zgodzie, co było, noe powiem, wielkim pozytywnym zaskoczeniem. Starszak - zero zazdrości, dużo pomocy, radosne zaciekawienie bratem. Maluch - ze spokojem i fascynajcą obserwujący dużego brata. Uwielbiam obserwować tę ich raczkującą jeszcze braterską miłość :)

Knock knock.

Cóż za powrót ;) Dwa lata, kiedy to poleciało. Ale niedawno zaczęłam odwiedzać swój blog - z bardzo prostej przyczyny. Czytam stare notki sprzed lat i porównuję rozwój starszego synka z młodszym. Ano, Dżunior ma braciszka i postaram się, przynajmniej trochę, popisac i o maluszku. A i Dżunior wyrósł na pięknego młodziana, trudno uwierzyć że w tym roku będziemy świętować jego piąte urodziny.

Tak więc drobne zmiany w wyglądzie bloga, i od dziś jest blogiem moich synusiów :)

Sama sobie zaś życzę powodzenia i systematyczności w jego prowadzeniu ;)