Dwa.

Dżunior konczy dziś dwa miesiące. Pewnie jeszcze nie raz będę wracała myślami do szóstego listopada. Pobudka w nocy, jazda do szpitala, oczekiwanie na decyzję, sala operacyjna... i On. Paradoksalnie im dalej od tego wydarzenia to lepiej je pamiętam :) Wtedy rządziły mną emocje, niesamowite, nie pozostawiające czasu nawet na strach - a z natury jestem ogromną panikarą. Pierwsze godziny, dni, a teraz już miesiące. Całe dwa :)
Chłopinek rośnie, przybiera na wadze, a ja już zaczynam odczuwać w ramieniu jego ciężar. Ale wiadomo, to się nazywa słodki ciężar. Przyjemnie się patrzy na coraz trudniej dopinające się pieluszki rozmiar 1. :)
I przyjemnie patrzy się na synusia, który już tak świadomie na nas patrzy. Może on sie specjalnie nie uśmiecha, bo jest bardzo poważnym młodym człowiekiem? :)
Na razie w objęciach tatusia pochłania swoje kolejne 150ml. mleka i sprawia wrażenie istoty, dla której absolutnie nie istnieje nic ważniejszego niż opróżnienie tej flaszeczki. I dobrze. Na inne najważniejsze rzeczy mamy czas :)