Dyńka!

Zebrałam się w końcu w sobie, odbyłam rundkę po bazarku w poszukiwaniu jak najbardziej naturalnie wyglądających warzyw. Krzywych, brudnych, zdrowych ;) W zasadzie w te zdrowe to mało wierzę, podobno nawet z upraw tak zwanych ekologicznych skład chemiczny mają porównywalny do nieekologicznych. Nosz ale warzywa jeść trzeba, sadzić ich wszystkich na trawniku nie będę. 

No i wraz z innymi przytargałam ładną dynię.. Obróbka masakra, ciężko przekroić, wyskubać pesteczki, pokroić... Ale potem już łatwizna i worek dyni w zamrażarce.

Zdecydowałam najpierw ugotować na próbę zupę dla nas. Kurczę, to dobre jest! Dżunior sokolim oczkiem wykukał że coś próbuję z gara i się nie dzielę, wzniecił alarm. Więc wyłowiłam kawałek dyńki, podmuchałam wsród niecierpliwego wrzasku i dałam ancymonowi. Spróbował... I mało mi palca nie odgryzł.. Byłam zmuszona wyłowić trochę do miseczki i narażając się na utratę palców nakarmiłam młodego panicza warzywem. Resztę zupy dla nas zmiksowałam i nalałam do kubków. Po czym prawie mi zupka w gardle stanęła gdy zobaczyłam minę własnego dziecka. Nadmienię tylko że on jadł wcześniej fasolówę którą zresztą bardzo lubi. No i cóż, o drugim daniu nie było dziś mowy, zamiast drugiego Dżunior oszamał miseczkę dyniowej. A co ;) 

Dynia jest kolejnym "wynalazkiem" nieznanym u nas w domu wcześniej, przed dzieciaczkiem. Po raz kolejny i pewnie nieostatni stwierdzam że potomstwo jednak znacznie ubogaca człowieka...

Fajna ta zupka, taka słoneczna, optymistyczna :)