Mały cwaniaczek ;)

Czyli poznawanie świata poprzez psocenie. Zagapiam się, kiedy Dżunior z premedytacją - bo wie że nie wolno - jednak to coś robi. Zawsze patrząc mi prosto w oczy, uważnie. Czy zakazane jest dalej zakazane czy może tym razem się uda. Tym skupionym wzrokiem obdarza mnie trzepiąc mnie w twarz, próbując sciągnąć coś ze stołu, czy półki, zanim ruszy do psiej miski, zanim trąci łyżeczkę pełną kaszy. Wiem, że nie robi mi na złość, tylko uczy się obowiązujących norm. I że jeszcze to potrwa. Ja to wszystko rozumiem, tylko brakuje mi czasem tabletek na cierpliwość ;) Albo brakuje mi charakteru naszej psicy, która zamieszki młodego panicza traktuje bardzo pobłażliwie, jak traktuje się upierdliwą muchę - niby wnerwia ale w sumie w końcu odleci. Suka odwraca łeb, przenosi się kawałek dalej, albo ostatencyjnie odsunie paszczą nachalną rączkę młodego. Ale robi to wszystko jakoś flegmatycznie, ze stoickim spokojem najczęściej. Jakby się przeciągała po drzemce. 

Dżunior już w pełni sił i w doskonałej formie, roznosi chałupę na całego. I to wszystko jest bardzo piękne. Tylko jeszcze do tabletek na cierpliwość potrzebowałabym proszeczki na ekstra wigor ;)

Na spacerze mamy fazę ganiania za zwierzyną. Na zasadzie: zauważenie delikwenta, podejście bliżej, w zależności czy to pies czy kot następuję radosna owacja lub zadowolone uśmiechy, następnie rozemocjonowane pa-pa, i głośny żal że trzeba iść dalej. Sama w to nie wierzyłam ale dziś po prostu ganialiśmy po osiedlu wypatrując czworonogów. 

Z jednym niemalże się zaprzyjaźniliśmy ;)

Żeby już wiosna była, dalsze wycieczki i wyprawy z Dżuniorem będą, przypuszczam, dużo bardziej interesujące i emocjonujące niż w zeszłym roku. Wtedy spacerki, zwierzątka i dużo więcej po prostu przesypiał :D